Ώρες ατελείωτες
κοιτάς προς τα 'κεί
που τελειώνει η πόλη,
το βουνό που κρύβει τον ήλιο,
σηκώνεις το βλέμμα στα σύννεφα
που ξεφεύγουν πέραν του αντιληπτού,
στον στοχασμό που σ' ανυψώνει
σαν σύννεφο που φέρνεις την βροχή
σκορπίζεσαι στα πρανή
ποτίζεις θαμμένους σπόρους
ίσως ξεθάβεις κρυφούς πόθους.
No comments:
Post a Comment