Purple overdose

Γιάννης Ρίτσος 

Η σονάτα του σεληνόφωτος

(...) Θα σταθούμε λιγάκι στην κορφή της μαρμάρινης σκάλας του Αϊ-Νικόλα, 

ύστερα εσύ θα κατηφορίσεις κι εγώ θα γυρίσω πίσω 

έχοντας στ' αριστερό πλευρό μου τη ζέστα 

απ' το τυχαίο άγγιγμα του σακακιού σου 

κι ακόμη μερικά τετράγωνα φώτα από μικρά συνοικιακά παράθυρα 

κι αυτή την πάλλευκη άχνα απ' το φεγγάρι 

που 'ναι σα μια μεγάλη συνοδεία ασημένιων κύκνων 

και δε φοβάμαι αυτή την έκφραση, γιατί εγώ 

πολλές ανοιξιάτικες νύχτες συνομίλησα 

άλλοτε με το Θεό που μου εμφανίστηκε

 

ντυμένος την αχλύ και την δόξα ενός τέτοιου σεληνόφωτος, 
και πολλούς νέους, πιο ωραίους κι από σένα ακόμη, του εθυσίασα, 
έτσι λευκή κι απρόσιτη ν' ατμίζομαι μες στη λευκή μου φλόγα, 
στη λευκότητα του σεληνόφωτος, 
πυρπολημένη απ' τ' αδηφάγα μάτια των αντρών 
κι απ' τη δισταχτικήν έκσταση των εφήβων, 
πολιορκημένη από εξαίσια, ηλιοκαμένα σώματα, 
άλκιμα μέλη γυμνασμένα στο κολύμπι, στο κουπί, στο στίβο,
 στο ποδόσφαιρο (που έκανα πως δεν τα 'βλεπα)
 - ξέρεις, καμιά φορά, θαυμάζοντας, ξεχνάς, ό,τι θαυμάζεις, 
σου φτάνει ο θαυμασμός σου, 
-θε μου, τι μάτια πάναστρα, κι ανυψωνόμουν 
σε μιαν αποθέωση αρνημένων άστρων 
γιατί, έτσι πολιορκημένη απ' έξω κι από μέσα,
 άλλος δρόμος δε μου 'μενε παρά μονάχα
 προς τα πάνω ή προς τα κάτω.- Όχι, δε φτάνει.
 Άφησε με να έρθω μαζί σου ...