Cobalt blue moon


Γιάννης Ρίτσος
Η σονάτα του σεληνόφωτος

Θα καθίσουμε λίγο στο πεζούλι, 
πάνω στο ύψωμα, 
κι όπως θα μας φυσάει ο ανοιξιάτικος αέρας 
μπορεί να φανταστούμε 
κιόλας πως θα πετάξουμε, 
γιατί, πολλές φορές, και τώρα ακόμη,
 ακούω τον θόρυβο του φουστανιού μου 
σαν τον θόρυβο δύο δυνατών φτερών που ανοιγοκλείνουν, 
κι όταν κλείνεσαι μέσα σ αυτόν τον ήχο του πετάγματος 
νιώθεις κρουστό το λαιμό σου, τα πλευρά σου, τη σάρκα σου, 
κι έτσι σφιγμένος μες στους μυώνες του γαλάζιου αγέρα,
 
μέσα στα ρωμαλέα νεύρα του ύψους, 
δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις 
κι ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου,
 (δεν είναι τούτο η λύπη μου η λύπη μου 
είναι που δεν ασπρίζει κι η καρδιά μου). 
Άφησε με να έρθω μαζί σου
 Το ξέρω πως καθένας μοναχός πορεύεται στον έρωτα, 
μοναχός στη δόξα και στο θάνατο. 
Το ξέρω. Το δοκίμασα. Δεν ωφελεί. 
Άφησε με να έρθω μαζί σου..

No comments:

...η μελέτη του σώματος δίνει την αίσθηση ανείπωτης περιπλοκής...
Φρ. Νιτσε