untitled

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΕ

      Είχε μιά έκφραση μυστηριώδη, σχεδόν ανησυχητική, καθώς

κοίταζε, μέρες τώρα, σ’ ένα σημείο μέσα στήν κάμαρα, στάθηκα,

λοιπόν, στή σκάλα καί προσπάθησα νά τραβήξω τήν προσοχή του

κι όταν, ύστερα, χτύπησε τήν πόρτα καί μπήκε, ήταν τόσο δυστυχι-

σμένος, πού η λάμπα πήγαινε μπροστά απ’ αυτόν, μόνη της, «μά δέν βλέπετε, λοιπόν, πώς κατοικεί μαζί μας;» είπε, οι άλλοι μιλούσαν δυνατά καί γελούσαν (από φόβο, βέβαια) καί μόνο τό παιδί

καθισμένο στήν άκρη κοίταζε κι εκείνο θλιμμένα στό ίδιο σημείο,

καί σκέφτηκα ότι αυτό πού μάς μεγαλώνει είναι, ίσως η ίδια η

παιδικότητα, πού μάς διώχνει, γιά νά μήν, τελικά εννοήσουμε.

Τάσου Λειβαδίτη

THE ONE WHO COULD SEE

     He had a mysterious expression, almost worrisome as he looked

for days, at that same spot in the room, therefore I stopped by the stairs

and tried to catch his attention and when he rang the doorbell and

entered he was so miserable the lamp walked ahead of him, on

its own, “but you don’t see him, he lives with us” he said, the others

talked and laughed loudly (because of their fear of course) and only

the boy sat at the edge and also saddened looked at the same point

     and I thought what makes us old is, perhaps, the same childhood

that pushes us away so after all we won’t understand.

Tasos Livaditis-Selected Poems/translated by Manolis Aligizakis