Three tops, one mountain

Ποτέ η Άνοιξη δεν μπαίνει

Εσύ πρέπει ν΄ανοίξεις
και να βγεις.
..................................................................................


"Δεν είναι ο καρπός τους αυτό που καρπώνομαι απ΄τα καρπισμένα δέντρα"

Aυτό που βαραίνει τα ορεινά τοπία,
τις εποχές
των καρπισμένων δέντρων...

-δεν είναι μ' ό,τι κι ο ήλιος
τους κυματισμούς των χρυσαφένιων λόφων,
τις υπογραμμίσεις των οργωμένων χωραφιών,
τις κρεμώμενες κάμπιες, 
τις μαλακές καμπές 
 τους παλλόμενους κάμπους,
τις σκέψεις των δεμένων μουλαριών,
Δεν είναι σαν τη νηνεμία όταν βαραίνει τα γερμένα καλάμια
ακίνητα στη απέραντη ανησυχία καράβια.
Με ό,τι και τον ορεσείβιο άνθρωπο
 εγκλωβισμένον
 μες στη σκιά της σιωπής των πουρναριών,
με λίγο νερό κι λίγο ψωμί,
κρυμμένον από τον θεό,
αποκομένον απ' την θέα 
που καταυγάζει στο θαύμα του μεσημεριού.
Σαν ασταμάτητος τερετισμός,    
που δεν εξαντλεί τους ακλόνητους πευκώνες,
μες στο θάμβος του καλοκαιριού.
Σαν αεικίνητος λαγός που εξαντλεί ως πειρασμός
μ' ανόητα χοροπηδητά-

...δεν είναι το βάρος της επιτελεσθείσας καρποφορίας,
αλλά η περιρρέουσα ωριμότητα των δέντρων,
απέναντι στο ανοικονόμητο φως του καλοκαιριού,
η βουβή σκιαμαχία μεταξύ σκιάς και καταυγάζουσας φλυαρίας.
....................................................................................