"That I know that I know nothing"

Ονομάζομαι Σωκράτης

Έχω γεννηθεί στη Γερμανία, στο Düsseldorf του κρατιδίου της Ρηνανίας-Βεστφαλίας.    Έχω μεγαλώσει στην Αθήνα, όπου πήγα σχολείο, σπούδασα σινεμά, έκανα φίλους, παντρεύτηκα και απόκτησα ένα όμορφο και έξυπνο αγόρι, που πήρε το όνομα του πατέρα μου. Σπουδάζω σε κάπως μεγάλη ηλικία στο τμήμα Ανθρωπιστικών σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου επειδή οι επιστήμες του ανθρώπου πάντα με γοήτευαν. Με απασχολούσαν πάντα, τόσο σε φιλοσοφικό και πολιτικό, κοινωνιολογικό και ιστορικό όσο σε ιδεολογικό  και καλλιτεχνικό επίπεδο η ιστορική εξέλιξη των συναισθημάτων και των ιδεών του.

     Η ασχολία της ανάγνωσης, θεωρώ, ότι είναι μια απόλυτα εγωιστική συνήθεια, που σε κρατά σε απόσταση από την πραγματικότητα, επιλέγοντας να ζεις αναχωρητικά. Το ίδιο ισχύει και για την αυτιστιική συνήθεια της ιδιωτικής ακρόασης. Ως εκ τούτου είμαι εγωιστής.

    Είμαι μεγάλος για να μη μου αρέσουν τα κάθε λογής παιχνιδιαρίσματα και τα σαλιαρίσματα. Ταυτόχρονα, είμαι και τόσο μικρός για να μη μου αρέσει η σοκολάτα και πόσο μάλλον για να μην αμφινταλαντεύομαι μεταξύ ενοχικού συνδρόμου και ηδονισμού για τέτοιου είδους γευστικές παρεκτροπές. 

    Όνειρα έχω σταματήσει να κάνω από νέος. Από τότε που διαπίστωσα ότι αυτή η άκακη συνήθεια, που κάλυπτε τις ατέλειωτες άεργες ώρες της εφηβικής πλήξης, δέσμευε όλες τις μελλοντικές μου πράξεις ως προειλημένες. Η ρομαντική ονειροπόληση δεν κάνει τίποτα άλλο από το να προκαταλαμβάνει τον ελάχιστο πολύτιμο χώρο που μας αναλογεί. Και έτσι, δεν αφήνουμε ελεύθερο χώρο για τις μελλοντικές μας αναθεωρήσεις. Και πόσο μάλλον διαθέσιμο χώρο για νέες ονειροπολήσεις. Διακρίνετε μια αντίφαση; Και συμβαίνει να δεσμεύουμε με  αμφιβόλου ποιότητας εφηβικά όνειρα, την ευκαιρία να ωριμάσουμε και γιατί όχι να γίνουμε καλύτεροι. Είναι κρίμα τόσο πρώιμες ιδέες να μας δένουν για την υπόλοιπη μας ζωή στο όνομα μιας λανθασμένης άποψης που έχει επιβάλλει την αναθεώρηση ως προδοσία των αρχών μας. Ποιων αρχών; Οι αδιαπραγμάτευτες θέσεις γεννούν σκληρύνσεις και οι σκληρύνσεις δογματισμούς σε μια τόσο τρυφερή ηλικία και είναι κρίμα. Αυτή η υπερεκτιμημένη άποψη πού 'χουμε για τον εαυτό μας, δεν  είναι παρά αποτέλεσμα μιας αφελούς εικόνας για τον εαυτό μας που δημιουργούμε κατά την επανασττημένη εφηβεία. Τότε, που ανακαλύπτουμε, συμπεριλαμβανομένων της Αμερικής και κάποιων γραπτών που μας ξεσηκώνουν και μας ωριμάζουν πολύ ξαφνικά, τις σημαντικές αλλαγές στο σώμα μας. Τότε, για κάποιο ακατανόητο λόγο  νιώθουμε πως πρέπει να τις υπερασπιζόμαστε ανυποχώρητα μέχρι τα βαθιά γεράματα (που τότε έχουμε το ακαταλόγιστο, ούτως ή άλλως). Έτσι, (συμβαίνει πολύ συχνά και αναφέρομαι και σε μένα) γίνεσαι σε κάποια στιγμή παιδικής τρέλλας ΑΕΚ και πεθαίνεις αμετανόητα απογοητευμένος ΑΕΚ. Ως εκ τούτου έχω σταματήσει να κάνω αυτό που δεν θα έκανα.

   Από παιδί κοιτούσα ψηλά. Με μαγνήτιζε η λευκότητα των συννέφων πάνω στο ακαταμάχητα  γαλάζιο ουρανό. Τότε, συνειδητοποίησα την καταλυτική επίδραση της κυκλικότητας των εποχών ή της ημέρας στον κορεσμό του χρώματός του. Αχ! αυτό το ακίνητο μπλέδισμα στο γύρισμα του βινυλίου. Και για αυτό, ίσως, το κόκκινο(;) έγινε το αγαπημένο μου χρώμα.  Μήπως και για αυτό πατώ συχνά διάφορα δυσάρεστα προϊόντα της απεκκριτικής λειτουργίας των σκύλων; Τις οίδε;

    Πίνω πολύ καφέ, μου αρέσει το  πεντάστερο Μεταξά και δεν λέω ποτέ όχι σε ένα campari με πορτοκάλι και σε μια καλή μαργαρίτα. Χωριστά και όχι μαζί. Άρα, όπως βλέπετε ηπιότητα στους εθισμούς, χαρακτηρίζει τα πάθη μου. Για αυτό δεν επιδιώκω -γιατί δεν λέω ότι το αποφεύγω;-  να συναναστρέφομαι, περισσότερο από δέκα λεπτά, με ''ομοιοπαθείς'', δηλαδή, με άτομα που μοιράζομαι ένα κοινό πάθος. Ξέρετε, εννοώ την συμμετοχή σε "συντεχνιακού" τύπου αδελφότητες που τις συνδέει το Ένα και Υψηλό ιδανικό μιας κοινότητας. Αυτό που ψάχνουμε να βρούμε στους άλλους για να γίνουμε διακριτά μέλη της κοινωνίας. Τί κενόδοξη ματαιοπονία; Έτσι, μπορεί να με εξάπτει να οδηγώ μόνο μοτοσυκλέττα, πλήττω, όμως, απέραντα με τους ανθρώπους που μιλάνε μόνο για μοτοσυκλέττες. Πεθαίνω από ανία με όσους δεν αρκούνται στην σιωπή πίσω από το σκόπευτρο της φωτογραφικής μηχανής, παρά φλυαρούν ασταμάτητα για την φωτογραφία. Απροπό, κι εμένα  με θεωρώ πληκτικό φωτογράφο αλλά φροντίζω να το κρύβω. Το χειρότερο; Το χειρότερο είναι όταν με πλησιάζουν για να μου μιλήσουν για  το σινεμά νομίζοντας, όλοι αυτοί και ο καθένας ξεχωριστά, ότι το κοινό μας ενδιαφέρον μονοπολεί την ζωή μου, όπως μονοπολεί την δική τους. 

   Τα πάθη, φυσικά  ορίζουν και την δική μου ζωή, δεν αφήνω να την περιορίζουν στο στενό  πλαίσιο των επιλογών τους. Ο ζωτικός μου χώρος δεν θέλω να περιορίζεται στην μικρή έκταση της σκιάς που απλώνουν πάνω στην ύπαρξή μου.  Και έχω μια μανία. Δεν θέλω να  είμαι μονομανής. Ούτε ένας ''μονόφθαλμος'' ή ένας απελπιστικός μόνο φρου-φρου κι αρώματα. Χμ, ως προς το τελευταίο, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν θα με χαλούσε μόνο μια προοπτική. Να ήμουν εκείνο το φιλήδονο άρωμα που απλώνεται ματαιόδοξα θηλυκό πάνω στο γυναικείο σώμα. Και γιατί όχι, να ήμουν εκείνο το ηδυπαθώς τραμπαλιζόμενο  φρου-φρου στη καβαδούρα ενός γυναικείου ποδόγυρου. Ναι, ναι, το παραδέχομαι! Δεν μπορώ να μείνω απαθής μπροστά στο ερεθιστικό μυστήριο που τυλίγει την γυναικεία πολυπλοκότητα στο σταύρωμα των ποδιών. 
    Παρέκλινα. Ας συγκλίνω πάλι προς την ψύχραιμη πλευρά του εαυτού μου, που αν και δεν είναι σκοτεινή δεν είναι όσο λαμπρή θά 'θελα. Είναι, όμως, κατάφωτη.

   Λοπόν, αυτές είναι οι αντιφάσεις που με κατατρύχουν. Σχεδόν πάντα, η επιλογή μιας απόφασης είναι μια ψυχοφθόρα διαδικασία επιλογής εν μέσω των απροσδιόριστων νεφών της αμφιθυμίας μου. Ακόμα και στην σπάνια εκείνη περίπτωση που έχω ήδη διαμορφωμένη γνώμη, συνεχίζω να αμφιταλαντεύομαι. Μάλλον, είναι συνέπεια των ανασφαλειών μου που με οδηγούν στην υπερανάλυση των πραγμάτων. Ξέρετε, πολύ συχνά η ανάλυση σε κάνει, μερικές φορές, να αντιπαθήσεις στις λεπτομέρειές του κάτι που ήταν ανεκτό ως σύνολο.
Ίσως και για τον λόγο ότι η μόνη απόλυτη πίστη μου είναι η απόλυτη ανυπαρξία του απόλυτου. Η ιστορία του ανθρώπου διδάσκει πως ο ριζοσπατισμός του σήμερα δεν είναι παρά ένας δογματισμός του αύριο. Είσαι σίγουρος ότι οι αποφάσεις είναι σύννομες με την ιδεολογία σου και δεν αντιστρατεύονται την κοσμοθεωρία σου για τα πράγματα. Πόσο απίθανο είναι, να αδικούν πολλών άλλων τις αρχές της συνείδησής τους; Ίσως, αυτός  ο φόβος μου διαμορφώνει αυτή την αμυντική στάση.

    Και αναρωτιέμαι: άραγε, αυτό είναι το τίμημα για την κατάκτηση μας στο δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, ή της υψηλής πίστης στην κριτική δύναμη του ανθρώπινου νου; Ποιο; Μα να γνωρίζεις ότι δεν είσαι ούτε μοναδικός ούτε και μόνος σ' αυτόν τον κόσμο. Και ότι έχεις την αποκλειστική ευθύνη των επιλογών σου.

     Κάποτε, η χριστιανική ελεύθερη βούληση μπορεί να μην ενείχε αυτόν τον φόβο. Ταλαντευόταν, όμως, απειλητικά πάνω από το κεφάλι μας το τσεκούρι της Θείας τιμωρίας. Μόνο ο θεΐκός λόγος σε καθοδηγούσε υποχρέωτικά και η ευθύνη των επιλογών μας ήταν υπόλογη μόνο σ' Αυτόν. Κι αν παρόλα αυτά παραστρατούσες, σε εξιλέωνε η  εναλλακτική της άφεσης αμαρτιών. Ως εκ τούτου, είναι πολύ διαφορετική η ελευθερία επιλογής ανάμεσα σε δύο μόνο εναλλακτικές του χριστιανικού δόγματος, μεταξύ του ενάρετου και εκείνου του αμαρτωλού δρόμου και σ' εκείνη τη δυνατότητα να επιλέγεις μεταξύ περισσότερων των δύο, μη προκαθορισμένων και μη φορτισμένων μεταφυσικά, δρόμων. Στην δεύτερη περίπτωση, οι επιλογές που κάνει κανείς επηρεάζουν καθοριστικά, ενίοτε και μη αναστρέψιμα, την συνέχεια της ζωή του, όσο και -ακόμη χειρότερα- της ζωής των συνανθρώπων του.  

     Εντούτοις, συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι με την μία και καθοριστική επιλογή. Η ιστορία -και μη το αμελούμε- είμαστε μέρος της, προχωρά μόνο με την επιλογή της μίας και καθοριστικής απόφασης. Υποθέσεις εκ των υστέρων του τύπου "αν γινόταν αυτό..." στην ιστορία δεν δίνει ποτέ απαντήσεις. Όμως, μας προκαλεί, ερεθίζει την φαντασία μας το "...τι θα γινόταν αν...". Δυστυχώς δεν μπορεί να ισχύσει ούτε ως απλή υπόθεση εργασίας. Η μετριοπάθεια μοιάζει να είναι, σε τέτοιες περιπτώσεις, ένα αναγκαίο ημίμετρο. Αλλά, πόσο συχνά νιώθεις την απέραντη συμπαντική μοναξιά,  όταν πρέπει να επιλέξεις αυτή την μία καθοριστική απόφαση. Και δεν είναι τρομακτική η αντίχηση της σκέψης σου σ' ένα άδειο σύμπαν; 

  Η ελευθερία είναι μια μεγαλειώδης κατάκτηση. Και την κερδίζουμε μονάχοι μας. Και το τίμημα είναι η μοναξιά της ελευθερίας. Μια δυσβάσταχτη επιλογή που την πληρώνουμε με την αποτυχία  της κοινωνικοποίησης μας.      

   Ποιος το ξέρει;  Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.

Ένα είναι βεβαιότερο του βέβαιου ότι μηδέν εκ του μηδενός.