I 'm useless

Nature

I.

Winters know

Easily to shed the snow,

And the untaught Spring is wise

In cowslips and anemones.

Nature, hating art and pains,

Baulks and baffles plotting brains;

Casualty and Surprise

Are the apples of her eyes;

But she dearly loves the poor,

And, by marvel of her own,

Strikes the loud pretender down.

For Nature listens in the rose,

And hearkens in the berry's bell,

To help her friends, to plague her foes,

And like wise God she judges well.

Yet doth much her love excel

To the souls that never fell,

To swains that live in happiness,

And do well because they please,

Who walk in ways that are unfamed,

And feats achieve before they're named.

 

                                                                             

 

Ι.

Οι χειμώνες ξέρουν

Εύκολα να ρίχνουν το χιόνι,

Και η αδίδακτη Άνοιξη είναι σοφή

Σε ηράνθεμα και ανεμώνες.

Η φύση, μισώντας τέχνη και φροντίδες

Παρεμποδίζει και φέρνει σε αμηχανία εγκεφάλους που συλλογίζονται·

Ατύχημα και Έκπληξη

Είναι οι κόρες των ματιών της·

Αλλά στοργικά αγαπά τον φτωχό,

Και, από θαυμασμό γι' αυτήν

Γκρεμίζει τον θορυβώδη διεκδικητή.

Γιατί η Φύση ακούει στο ρόδο,

Και δίνει προσοχή μέσα από τη στεφάνη της μουριάς,

Να βοηθήσει τους φίλους της, να πληγώσει τους εχθρούς της,

Και σαν σοφός Θεός κρίνει σωστά.

Ωστόσο προέχει η αγάπη της
Προς τις ψυχές που ποτέ δεν πέφτουν,
Προς τους χωρικούς που ζουν ευτυχισμένα,
Και τα καταφέρνουν καλά επειδή το επιθυμούν
Που περπατούν σε άγνωστους δρόμους
Και πραγματοποιούν κατορθώματα πριν γίνουν γνωστοί.

Ralph Waldo Emerson (1803-1882)
I found the translation here