Ria

Έρωτας τι είναι
αν όχι ο δριμύς καύσων του θέρους,
ή η κάυσις βόρειων δρυμών μελάνων,
ένα καλοκαίρι καταυγάζον
π' αναφλέγει και χωρίζει
την ήρα απ' το στάρι στον αέρα ενός
καταπονητικού αλωνισμού;

Κι ως έρως περιδινόμενος αέρας
παρασύρει μακρυά την ψυχή απ' το σώμα,
σου παίρνει τα φιλιά μες απ' το στόμα
ξεσηκώνει τα φύλλα απ΄τα κλαδιά.
και ξαφνικά φθινόπωρο κι αποδημητικά πουλιά
και το φως 
 ελάχιστη γραμμή
απάνω  στο τραπέζι
το μαχαίρι, 
τα λίγα ψίχουλα 
κι η άδεια κόρα,

ό,τι απόμεινε, δηλαδή,
από 'να  ολόκληρο
ζεστό ψωμί.